Dit antwoord is simpel. Omdat de markt relatief nieuw is en hierdoor weet niemand écht weet wat een trouwfilm écht waard is. De markt is in mijn observatie ‘verstoord’ door de boost aan nieuwe filmmakers die bruiloften willen schieten, niet echt een solide markt-comfort tarieven-standaard bestaat en de hoge kwaliteit filmapparatuur voor weinig geld, maakt het mogelijk om voor minder-meer te produceren. Allereerst hoe ik ben begonnen en hoe mijn tarieven omhoog gingen.

Hoe ik ben begonnen en hoe ik omhoog ging met de tarieven.

Toen ik net begon, had ik nog geen enkele wedding gedaan. Ook had ik weinig film-ervaring. Ook al had ik de film-ervaring, bruiloften filmen is een beroep op zichzelf omdat je alles extreem efficiënt moet doen. Voor mensen die vaak op uitgebreide sets hebben gewerkt en alles een paar keer over willen doen zullen al snel zien dat die mindset niet opgaat in de Trouwfilm business. Want je hebt overal maar 1 kans voor en je moet klaar staan. Daardoor is de hele manier van filmmaken compleet anders. Tenzij je wilt dat het bruidspaar 2 of 3 keer ja-zegt zodat het shot er goed op staat. Maar doordat ik weinig ervaring had, vroeg ik dus daarom ook minder. De mensen die mij vroegen waren nog mensen die mij kenden. Ze vertrouwen mij. Ik heb twee bruiloften gedaan voor vrienden en daarmee had ik een portfolio gemaakt. Hier vroeg ik toen €300,- voor voor 1 film. En uiteraard – op lange termijn kan dat sowieso niet uit. Maar hey, je begint net dus je moet iets en gut, wat heb ik veel ‘fouten’ gemaakt. Daar betaald de klant uiteindelijk voor. Het is een risico om iemand in te huren op je belangrijkste dag met de grote kans dat het gigantisch fout kan gaan.

Maar elke film die ik deed, kreeg ik meer zelfvertrouwen en begreep ik beter hoe het er aan toe ging en kon ik het proces versnellen, verbeteren etc. Ik had een dure stabilisator gekocht (lees €4500,-) om bruiloften mee te filmen. Dit was mijn allereerste jaar en ik had nog geen cent verdiend. Dit overigens omdat de klant aan mij vroeg of ik ook stabiele beelden kon maken (dit had ze gezien bij een andere filmmaker die duurder was, maar mij wilde inhuren met soort van diezelfde vibe met zwevende beelden – maar die ander was te duur). Hoe dan ook, dat jaar deed ik alles geheel met een stabilisator. Super omslachtig, maar het deed het voor toen.

In dat eerste jaar ben ik €500,- omhoog gegaan en aan het einde van het jaar zat ik op €900,-. Het tweede jaar ging ik langzaam over de €1000,- heen. Het fluctueerde tussen de €1200 en €1700,- per bruiloft. De aanvragen bleven ongeveer gelijk dus dat vertelde mij dat ik nog steeds niet té goedkoop was. Als ik in plaats van 9, – 30 aanvragen had gehad in dat jaar, dan was ik vooral te goedkoop geweest. Maar omdat ik kwaliteit wilde leveren (en kwaliteit zich vooral uit in de tijd dat ik besteed in de montage) vroeg ik liever teveel, dan te weinig. Want dan heb ik in ieder geval de tijd om mijn belofte waar te maken. ALS, ik het spelletje van ‘de goedkoopste’ wilde spelen, zou dat in mijn geval betekenen dat ik a; meer verdiende omdat ik met meer aanvragen uiteraard, helemaal in het begin, meer kan verdienen door de aantallen te maken maar dan had ik dus geen tijd meer om kwaliteit te leveren. Maar dan speel ik het spel; de goedkoopste. En dat was nooit mijn ambitie geweest. Mijn ambitie is om absolute kwaliteit te leveren voor klanten die ik oprecht leuk vind en graag mee werk.

“Voor iemand die gewoon goed is in deze branche en boven de €3000,- vraagt is niet goedkoop, maar dat zijn eigenlijk de ‘normale’ bodemprijzen.”

Het derde jaar gebeurde er iets waardoor ik a; mijn workflow verbeterde en b; mijn filmstijl veranderde. Dit heeft er door geleid dat ik ook weer omhoog ben gegaan met de tarieven. Toen was mijn ondergrens een harde €1600,- voor een highlight film en een documentaire film. Gedurende dat jaar ben ik langzaam omhoog geklommen naar de €2100,- wat mijn huidige bodemprijs nu is. Maar het heeft mij 3 jaar geduurd voordat ik richting de €2100,- ben gegaan en absurd veel uren in heb gestoken om te komen waar ik nu ben. Dat is niet erg, want dat heet ‘investeren’. Je kunt grofweg niet in het begin €1600,- vragen als je nog geen portfolio hebt. Daardoor is de markt te nieuw en daardoor zijn er teveel filmmakers die beginnen bij enkele honderden euro’s om te beginnen. En terecht, zo deed ik het ook.

Hoe ben ik op mijn tarieven gekomen?

Door bovenstaande verhaal heb ik dus nooit de benadering gedaan; hoeveel wil ik per uur verdienen. Doordat ik mezelf steeds meer pushte om beter te worden, kwam uiteindelijk (omgerekend) een ‘redelijk’ uurtarief uit, wat nu nog steeds laag ligt. En dat zie ik als mijn verantwoording om beter te worden zodat ik meer waarde kan geven aan de klant.

Maar waar begint het een probleem te worden?

Het probleem begint vooral bij filmmakers die bewust het ‘goedkoopste spelletje’ spel spelen en op structurele basis goedkoop ‘blijven’, terwijl ze volgeboekt zitten, jaar en jaar uit en eigenlijk dat allang de tijd moet zijn om de tarieven te verhogen. “Wanneer je constant volgeboekt zit en iedereen je boekt, ben je grofweg te goedkoop”. Dit zijn de “Walmarts” onder de filmmakers. Zij bieden extreem lage tarieven aan en geven hierbij alles bij weg in een pakket. Alles zit in het pakket van reiskosten tot aan de Highlight Film, docu, speeches, etc. Alles zit er in waardoor het voor de klant een ’te mooi om waar te zijn’ aanbod lijkt. En dit is een bewuste keuze natuurlijk. Echter ben ik van mening dat de klant de waarde niet écht in zal zien, wat het écht waard is, omdat je overal per definitie in een pakket voor betaald. Wanneer we ergens los voor betalen, zien we automatisch meer waarde in die producten. Maar daarvoor moet er een shift gemaakt worden in deze – nog veel te nieuwe – industrie.

Er zijn partijen die vragen 10,000/20,000 + (DOLLAR). Ik ken geen één filmmaker die dat soort bedragen op structurele basis kan vragen in Nederland. Misschien een enkeling, maar de meeste filmmakers die dat vragen komen van bruidsparen buiten Nederland. De Nederlandse markt is vaak ook net even wat nieuwe in vergelijking met bijvoorbeeld Amerika. Alle trends komen vaak uit Amerika en zo is dat denk ik ook gebeurt met Filmmaken. Terwijl fotografie al langer bestond, kwam film pas relatief laat hier in Nederland het échte filmische stijl althans. Voorheen was het vooral Ome Henk-achtige trouwfilms.

Dus in die context is de trouwindustrie in Nederland ‘nog maar’, iets van 6/7 jaar oud. En de laatste jaren zien steeds meer filmmakers dat hier brood in te verdienen is. Wat goed is, maar de markt is gewoon te nieuw om voor de klant echt waarde te zien van wat een trouwfilm nu echt waard is. Dus het probleem ligt hem vooral in dat de markt nieuw is, niemand écht weet wat hij of zij waard is met de trouwfilm en er zijn altijd partijen die de goedkoopste willen zijn. Het mooie van de goedkoopste zijn is dat je ook gewoon veel aanvragen krijgt, veel moet werken, en uiteindelijk dus ook veel verdiend. Maar als je dan daadwerkelijk het uurloon gaat berekenen, dan zullen ze snel zien dat ze al gauw niet zoveel meer maken omdat ze zoveel uren draaien. Niks inherent mis mee, dat is hoe een markt werkt. Maar goed voor de klant om het verschil te weten.

Dat is tevens ook de reden waarom ik niet meer dan 15 bruiloften per jaar doe. En ik speel het lange spelletje. Wat betekent dat ik over 5/6 jaar pas het geld ga verdienen waarvan ik denk dat ik het écht waard ben. Want nu brengen de 15 bruiloften niet meer dan €20,000 euro in het jaar binnen. Ik zou daar van kunnen leven, omdat ik dat al eerder heb gedaan, maar hiernaast vul ik dit aan met commercials filmen, omdat ik dat een mooie aanvulling vind. Maar desondanks dat doe ik de trouwfilms “fulltime” en de commercials Parttime. Een leuk verschil om hierbij te benoemen om het in context te zetten.

Voor de commercials overigens kan een filmmaker met een beetje ervaring met gemak €100,- euro in het uur vragen (omgerekend). Want vaak vraagt met ‘per project’ prijs.

Voor een trouwfilm vraag ik nu tussen de €2100 en €2700,-. Daarvan gaat 21% naar de belastingdienst. Daarvan gaat ongeveer €100,- naar muziek. Daarvan gaat grofweg €400,- naar mijn Second Shooter en nog €60,- naar reis en onkosten. De huur, ik moet nog leuk kunnen leven, opnieuw kunnen investeren. De marketing, etc. Het is dat ik de website en al het andere marketing gebeuren zelf doe, maar anders moest daar ook nog een groot bedrag naar toe. Kortom, van die €2700,- per bruiloft blijft er ongeveer €1500/1800,- netto over. Lijkt veel, maar dit zijn de bedragen waar wij het als filmmakers van moeten doen in het hele jaar. Want in de winter gebeurt er in Nederland niet zoveel op het gebied van trouwen.

Premium vs budget

Grofweg zijn er twee type filmmakers.

1. Focus op kwaliteit
2. Focus op aantallen

Type 2 is helemaal in het begin het beste qua business. Je maakt veel aantallen, je doet veel ervaring op en prijstechnisch gezien ben je goedkoop voor de massa waardoor je snel portfolio op wilt bouwen.

Type 2 zijn vooral meer artiest-gerichte filmmakers die het vooral zien als een manier om zichzelf te uiten. Deze zijn vaak meer kwaliteit-gericht. Deze steken liever meer uur in minder bruiloften, dan dat ze veel bruiloften hebben en daar minder tijd in steken.

En dan is er uiteraard ook nog een hybride versie van. Die het juiste balans heeft gevonden tussen deze twee. Ik denk dat ik meer in categorie 1 val omdat ik altijd veel te veel tijd steek in elke bruiloft die ik doe. Ook dat kan een probleem worden uiteraard.

Maar type 1 filmmakers zijn vaak meer gericht op de lange termijn en rekenen vaak premium prijzen. Je kunt er dan vanuit gaan dat zij vaak veel minder bruiloften doen maar compenseren dat doordat zij meer vragen en dus logischerwijze meer tijd per bruiloft kunnen besteden.

De type 2 filmmaker ziet het vooral als een business. Ook wel als art, maar meer als business. En daardoor hebben zij vaak relatief lagere tarieven omdat dit bedrijfsmatig slimmer is en de markt groter is ergens in het midden van het spectrum van segment.

Dus wat moet een filmmaker nu echt verdienen?

Wanneer we dit gaan omrekenen wat ik daadwerkelijk per uur verdien met alles erop en eraan, (website, marketing, leren, investeren etc) is dat niet zoveel. Ik heb de berekening vorig jaar gedaan en daarbij had ik de exacte uren die ik in het project had gestoken geteld (los van al het andere zoals marketing en onderzoek etc). Ik ben ongeveer 40/45 uur per project bezig (inclusief filmen op de dag zelf) en het monteren van de Highlight én de Documentaire. Gemiddelde van €2700,- totaal – de btw, – de muziek kosten, – kosten second shooter, waar ongeveer €1700,- over blijft en dat gedeeld door 45 uur kom ik rond de €37,- in het uur uit. Per bruiloft. En dit getal wordt nog veel lager omdat dit niet het enige werk is, want je hebt de kennismaking nog, al het andere werk wat ik hierboven al zei zoals marketing, etc komt er ook bij.

Nog steeds lijkt dit veel, maar dit ligt onder de grens wat een ZZP’er eigenlijk mag verdienen. En ik ben dan nog ‘duur’ in verhouding met de meeste filmmakers in Nederland.

En nu kan ik natuurlijk zeggen; ik doe meer bruiloften om in ieder geval de omzet te verhogen. Maar het uurtarief blijft hiervoor hetzelfde per bruiloft. We moeten alleen meer werk verzetten om een hogere omzet te genereren. Maar dat zegt niks over de waarde van de film.

Dus welke tarieven zouden fair zijn voor mij? Ik denk dat een goede (ervaren meer dan 3/4 jaar+) filmmaker in deze branche minimaal €100,- euro per uur waard is gezien de ervaring, kunde, tijd en energie en investering die erin is gestoken. Dit zou dus komen op een minimaal bedrag van €4500,- . En daarbij zit nog niet eens de apparatuur bij in gerekend wat wij hebben geïnvesteerd – en blijven investeren om onze dienst zo optimaal mogelijk aan te kunnen bieden. Uiteraard als je net begint, moet je nogmaals ergens beginnen en dat is een kwestie van opbouwen naar mate je steeds beter wordt. En dit is ook omgerekend, want persoonlijk ben ik geen groot fan van dit soort projecten om te rekenen naar een uurloon, omdat het een steeds groeiende vaardigheid is waardoor je steeds meer kunt vragen en ik dit ook daarom zie als een constante investering. Elke klant zegt achteraf altijd dat de waarde onschatbaar is wanneer ze de film keer op keer terug kunnen kijken en soms krijg ik zelfs jaren later nog een dankbericht waarin zij hun waardering uiten en nog steeds heel blij zijn met de film. Wat betekent dat het vele malen meer waard is dan dat zij er uiteindelijk voor betaald hebben.

Om dit bovenstaande verhaal even in perspectief te zetten; in de zakelijke markt kunnen wij voor dezelfde dienst ongeveer 2/3 keer zoveel vragen. Het uurtarief ligt hier gewoon structureel hoger dan €100,- per uur, wat vaak zelfs nog laag is gezien de producties die voorheen zijn gemaakt en wat de waarde daarvan is. De apparatuur wordt beter, de kwaliteit wordt hoger, de kennis van filmmakers groeit sneller, maar toch blijven de tarieven gelijk. Terwijl al het andere in Nederland grofweg duurder wordt. In dat licht geven wij extreem veel extra waarde, waar de klant in principe niks voor betaald. Dit is onze offer denk ik? Maakt het niet gelijk goed overigens.

Nieuwe markt

Wat ik in het begin al zei; deze markt is nieuw. De filmmaker heeft geen idee wat hij of zij waard is. En dit heeft tijd nodig. Ik voorspel dat de echte tarieven er straks pas aankomen en dat langzamerhand het collectief zal verhogen waardoor alle beginnende filmmakers snel hun game-up moeten doen om bij te houden met de tarieven. Dus voor nu als klant zou ik zeggen; neem het er nu nog van, nu het nog goedkoop is. Want dit is een kwestie van tijd dat ook Nederland meegaat in normale tarieven voor trouwfilms en het collectief omhoog zal gaan. Er zullen altijd partijen blijven die bodemprijzen geven. Niks mis mee, maar wees vooral bewust waarom zij dit doen. Of zij hebben het proces zodanig geoptimaliseerd dat zij in minder uren meer kunnen doen als voorheen, of het gaat ten koste van iets. En vaak is dat kwaliteit. Want hoe minder ze vragen voor de bruiloft, hoe minder zij bezig ‘willen’ zijn met de bruiloft in de montage omdat ze anders het uurtarief teveel drukken. Maar in deze context zijn eigenlijk alle filmmakers eerder te goedkoop, dan te duur. want we willen allemaal liever meer besteden in de montage dan minder uur. En onder aan de streep moet dat in verhouding worden betaald.

Duurder is niet altijd beter

Om het nog genuanceerder te maken is er natuurlijk ook écht zoiets als ’te duur’. Want duur betekent echt niet altijd dat iets absoluut beter is. Dit is soms branding, maar soms ook omdat iemand compleet buiten de markt ligt met de tarieven in verhouding met wat zij kunnen en aan ervaring hebben. Want hoe je het went of keert, het is een vraag-en aanbod ding en niemand wil zichzelf uit de markt prijzen. Er zijn filmmakers die hogere tarieven vragen omdat zij een naam hebben en genoeg aanvragen zodat zij het zichzelf kunnen permitteren om meer te vragen en filmmakers die de markt niet kennen en tarieven vragen terwijl zij niet de ervaring hebben. Dus ga vooral goed na hoe ervaren ze zijn. Ook ervaring is overigens niet alles. Want sommigen hebben 100+ bruiloften gedraaid, maar blijven hangen op een bepaalde kwaliteit waar een andere filmmaker al met 20 bruiloften zit. Vaak zijn dat de business-georiënteerde (type 2) filmmakers. Niks mis mee, maar wees je er bewust van. De ervaring komt dan vaak wel in een andere hoek kijken overigens, vaak met klantencontact en optimalisatie-processen.

Online trouwmagazines

Uiteraard wil ik deze partijen niet zwart maken, maar weet dat deze partijen vaak geen goed beeld hebben wat de markt daadwerkelijk doet. Men zegt hier namelijk dat je voor €1600,- een filmmaker hebt en dat dit het gemiddelde is. Wij als professionele filmmakers die fulltime in het vak zitten en onze top-collega’s ook allemaal door en door kennen zeggen dan ook altijd dat wanneer je echt iets goeds wilt en waar je voor je geld wilt hebben, het toch echt tussen de €2500 en €3500,- zit. Het topsegment zit daar namelijk nog ver boven. Dus het is zeer jammer dat dit soort partijen vermelden dat je voor dat geld als iets goeds hebt liggen. Het mag dan het gemiddelde zijn, maar het probleem hierbij is dat de klant dan ook denkt dat je hiermee direct iets goeds in handen hebt. Hopelijk kun je, met de context van het bovenstaande verhaal, beter inzien wat de waarde nu echt is van een trouwfilm en wat het zou moeten zijn vs wat het momenteel is in deze nog extreem nieuwe markt.

Trouwfilm pakketten – waar betaald de klant nu écht voor?

Zoals fotografen het doen, zo doen nu veel filmmakers het ook. De basis is vaak of een Documentaire film, of (in mijn geval) een Highlight Film. In mijn geval is het de Highlight Film omdat dat meer de specialiteit is. De documentaire film is een mooie aanvulling op deze Highlight Film. En daarbij kun je vaak extra producten bestellen, zoals een Ceremonie Edit, een Speech Edit, etc. Hierbij geeft de klant vervolgens meer waarde toe aan een specifiek product en ziet het dan niet meer als trouwfilm – als één product. Een trouwfilm = één product. En dan zijn er nog filmmakers die werken met uren. Je kunt vanaf 8 uur boeken, dan betaal je extra voor 10 uur en weer extra voor 16 uur. Deze strategie is overigens afgekeken van de fotografen die extra laten betalen voor extra uren. Dit heb ik eigenlijk vanaf het begin af aan niet gedaan omdat ik het idee niet fijn vind om per uur betaald te worden omdat men dan ook kijkt naar wat je doet IN dat uur. En ik denk dat men al snel vergeet dat artiesten worden betaald voor hetgeen wat zij doen en dat het niet relevant is hoelang zij erover doen. Men betaald uiteindelijk voor het eindproduct.

De meeste tijd zit hem in de montage bij filmmakers.  Dit is zo’n 70/80% van de totale tijd. Fotografen zijn er ook lang mee bezig, maar wanneer wij een extra product laten afnemen zoals een Documentaire film, dan zitten wij direct 10 uur meer te monteren (minimaal) dan wanneer dit product er niet bij in zit. Bij fotografen is dit redelijk stabiel aangezien zij elke bruiloft ongeveer evenveel foto’s hebben (hoelang de bruiloft ook duurt). En natuurlijk zit er verschil in, maar dit verschil is marginaal.

Maar wanneer wij een extra product maken, zit hier extreem veel meer tijd in. Voorbeeld; (aantallen zijn schatting)

• 16 uur aanwezig op de dag zelf
• 15 uur voor een Highlight Film van 3/7 minuten
• 20 uur voor een Documentaire Film van 15 minuten
• 30 uur voor een Documentaire Film van 60 minuten (niet dat ik die verkoop)
• 2/3 uur voor een Ceremonie Film
• 2/3 uur voor een Speech Film
  
  

Gaat het bruidspaar al die extra uren betalen als ik ervoor kies om 5 uur langer met een Highlight Film bezig te zijn omdat ik vind dat die nog niet goed genoeg is? Natuurlijk niet. De klant zal dat nooit begrijpen en ik verwacht dat ook niet. Maar je ziet dat de 16 uur dat ik aanwezig ben bijvoorbeeld een klein percentage is van het daadwerkelijke werk wat erin gestoken wordt. Daarom is het meer fair als er betaald wordt per product, in plaats van voor de extra uren dat je aanwezig bent op de dag zelf. En daarom betaald de klant eigenlijk meer voor de producten die de artiest steekt in de montage, dan dat die aanwezig is op de dag zelf.

Per uur vind ik persoonlijk ook een oude strategie waarin je eigenlijk de verantwoording verlegd naar de klant. Als je op de dag per uur doet, moet je in de montage ook per uur doen. Maar ik hou van vrijheid.  Ik hou ervan om langer bezig te zijn dan eigenlijk uit kan, omdat ik altijd meer waarde wil geven dan dat ik betaald krijg. Ik vertel altijd tegen mijn klanten dat ik tussen de 14/16 uur aanwezig ben, maar dat dit afhangt van wat er gebeurt op zo’n dag/avond. Als ik na de First Dance denk; ik blijf nog een half uur dan heb ik alle beelden, dan ga ik simpelweg naar huis en zeg ik het Bruidspaar gedag en wens ik ze een hele fijne avond en nacht toe 🙂 Als het bruidspaar dan zegt; “oh maar er komt over 10 minuten nog iets, zou je dat nog mee willen pikken?” Dan zeg ik; “uiteraard blijf ik nog even om dat op te pakken”. De vrijheid komt van beide kanten en is daarom gebaseerd op wederzijdse vertrouwen. Op het moment als ik bijvoorbeeld strikt 10 uur communiceer en je zit over de 10 uur heen en ik moet nog een half uur blijven, dan is de mens geneigd om te zeggen; “maar we zitten al over de 10 uur heen”. Dan moet je dus op dat moment (op hun bruiloft) vragen of zij daar extra voor betalen en dat zij het goed vinden. Dat gesprek gaat natuurlijk nergens over, want als bruid wil je daar niet mee bezig zijn. Het is dus daarom voor mezelf veel vrijer om zelf te besluiten hoe laat ik weg ga. Overigens wordt er wel een begintijd afgesproken, omdat ik anders de kans heb dat ik wat mis in de ochtend. En uiteraard gaan we ook uitgebreid de dagplanning doornemen 😉

Uiteraard als je meer informatie wilt hierover, sta ik altijd open om het uit te leggen in een Skype gesprek bijvoorbeeld 🙂